| |
| |
Gedichten van AURORA GARCÍA RIVAS
vertaald door Fa Claes
Aurora García Rivas werd in 1948 geboren in La Antigua, San Tirso de Abres (Asturias, Spanje).
Ze is medeoprichtster en bestuurslid van de culturele vereniging POEGÍA (Poëzie vanuit Gijón).
Van haar verscheen in haar eigenlijke moedertaal, het Galicisch-Asturiaans, de bundel O viaxeiro da noite,
Trabe, Uviéu, 2004 (De reiziger van de nacht). In diezelfde taal publiceert ze in de tijdschriften "Lliteratura"
en "Lletres Asturianes". Bovendien publiceert ze in het Castiliaans in de culturele tijdschriften
"Hola Pontevedra" (Galicië, Spanje) en "Trilce" (Chili).
|
|
|
|
LA LOCA
Al mediodía, era siempre al mediodía,
en la frágil hora de las libélulas.
Alas de percalina planeaban
sobre el agua. Las truchas colgaban
sus ojos pasmados en el fondo del remanso.
La loca tejía. Tejía
coronas de algas con gesto paciente,
con ternura infinita.
Desnuda y cándida hilaba
sin tiempo, sin prisa, babas y risas.
El río le trepaba los muslos, lamía
su pubis florecido de oscuros
pétalos vírgenes.
En el aire zumbaban solitarios
moscones azules. La loca ya no tejía: extasiada
cerraba los ojos y el agua
gemía.
De: Siete cajas chinas y un poema
ESCUCHA el silencio
del musgo
en la menguada claridad de noviembre.
Escucha la ventisca
que madruga a traerte sueños de pan
de maíz y leche tibia.
Escúchame: tengo la palabra justa, aquella
que no te hiere porque nunca
sale de mi boca.
EL VIENTO GOLPEA
al viento
obstinado
y melancólico.
Vuelco mis días en un espejo
sin reverso y hay
un gusano de luz en la bombilla,
una frágil y perversa mariposa delirante.
No sabes cuánto
me duele tu ausencia cuando el viento
golpea
sólo al viento.
PANTALANES
Me sentaré
en este viejo pantalán y me dejaré
morir de soledad. He de quedarme
hasta que mis ojos copien
el color del mar,
hasta que vuelvas
con las pupilas encendidas por la luna.
Nada puedo ofrecerte puesto que nada
tengo mío,
pero el derecho a verte regresar
lo defiendo con mi vida.
MOMENTOS
Tengo momentos para todo
igual que tú,
supongo.
Tiempo para nostalgias y para arrastrar
la maleta
donde guardo mis pertenencias: un reloj
viejo
dos pesos de plata pura
la luz estridente
filtrada
de la calle
en aquella noche dulcísima,
un libro con una firma ilegible.
Eso es todo. El resto de mi vida
lo he dejado en la consigna.
De: En las esquinas del aire
VUELVO
Aún me amarillea
el trigo en los ojos,
me ruge el viento en las entretelas del alma
y escucho el pito entre los alisos del invierno.
Es todo como un enjambre de abejas en mi cabeza,
como ir vertiendo por los atajos la vida que me queda.
Después de todo
vuelvo a tus hortensias,
a nuestro huerto,
al cabo de tantos caminos
poco derechos las más de las veces.
Vuelvo a la casa aquella
don el pan caliente encima de la mesa
y los arroyos claros
de aquellas primaveras.
LA CATEDRAL
Llueve sobre las estatuas y los siglos
y se guarece la catedral
bajo la filigrana de sus pájaros sonámbulos.
Alguien camina presuroso
callejas recogidas en el sueño
de vetustos corredores. Otea la ciudad
como una celestina vieja, por saber
si los jóvenes amantes
se vacían uno en una o cabalgan ateridos
sobre los cuartos de las horas del reloj.
Mientras, la madrugada recoge la rosa
del incienso y los cárdenos aromas
que sembró la noche
en la vigilia de los santos.
Se escucha antes del alba un instante
de silencio... Frenético, un palomo cojo
zurea
su abstinencia al abrigo de los pórticos.
SIEMPRE SUPE
que eras tú y no abril
quién invadía sin permiso mis estancias
en penumbra.
Regresabas, convicto de la luz,
dejando entre el muérdago
tu rastro de crisálida,
y escuchabas junto a mí el torrente
de la lluvia
entre los sauces; luego
retomabas tu camino buscando las mareas.
Hoy florece efímero el nopal y su fulgor
arranca de mis ojos estos velos
de la noche,
pero nada me devuelve
el fuego de tus pájaros cantores.
ES ÉSTE EN MI VIDA
un punto equidistante entre la nada y las mareas.
Hacia un lado acumulo la experiencia
de los años, lastre
que tan sólo escora mi deriva.
Hacia el otro, justo en la línea que parte
en dos la cruz de los días, la vejez del tiempo
echa a volar sus pájaros azules
y adelgazan mis anhelos su cuello de cántaro,
angosta morada que va conformando acomodos,
cansancio,
el blanco vacío
cada vez más cercano.
INVENTO
dioses como la piedra inventa
musgos frescos, cuando arde bajo el sol.
Obstinada entre mis luces y mis miedos,
ritual y estúpidamente,
conjuro las burlas del silencio
e intento retomar las horas idas, cegando
los ojos del espejo.
Mas, por cada uno que yo ciego,
multiplica por cien sus ojos el espejo.
NOCHE DE REYES
Eran diáfanas las estrellas en enero, la única
luz que arrullaba mi duermevela
en el amanecer de los sueños.
Aún escucho los clarines,
el silbo azul de la noche
y a tres camellos
pisando blandamente la alborada.
Y nada... El desencanto era aquel frío
ceniciento, largo como un hilo enredado
en otro año, fruta ácida tensando
la mañana...
Había siempre, aun así,
un antes
y un después y un aire
enternecido y tantas lunas y otras rosas
despertando primaveras.
Ahora se extiende la luz
hacia las ramas
desnudas
del invierno y se recoge el otoño
que aún doraba ciertas tardes
de diciembre, como un cántaro vacío
donde todo se confunde en el recuerdo.
Cuántas veces me quedé rezagada
entre dos luces, sumergida en
un instante de quietud,
pegada al viejo carro que gemía
su lentitud entre los surcos, mientras
los bueyes sacudían la testuz
bajo el sol crepuscular.
Y era la noche un alivio infinito
y la luna encendía de luciérnagas
los juncales y la orilla
del río se extendía hasta la casa.
Ahora velo las noches del insomnio,
áridas como grava entre los dedos,
y regreso a la penuria
de los cuartos menguantes de la luna.
Para Sara, por los números.
Intentaba descifrar el misterio
de los números.
Cuántas son diez más diez
y por qué veinte resulta ser
de cuarenta la mitad.
Pero anochecía y los mirlos
se despedían de la luz...
Entonces comprendí que diez
son las manzanas que cuelgan
del otoño,
que, con otras diez, son justamente
la mitad de las cuarenta
que me caben apretadas en la falda.
Llegan trenes como ríos.
Los contemplo inmóvil, anhelante,
adentrándose en un túnel. Gigante
de cien ojos, la sombra engulle, ciega,
pájaros de luz.
Sobre el fuego
la arena incandescente estalla
en universos diminutos. Y
yo vuelvo al origen de los astros.
Empieza aquí la noche, como un síncope blanco
que nubla los sentidos.
Y Azrael arroja a las fauces de la luna
los veintiún gramos que aún quedan de mi vida.
|
DE WAANZINNIGE
Op de middag, het was altijd op de middag,
in het broze uur van de waterjuffers.
Vleugels van glanskatoen zweefden
over het water. De forellen hingen hun
uitpuilende ogen in de diepte van hun vredig verblijf.
De waanzinnige weefde. Ze weefde
kronen van algen met geduldig gebaar,
met eindeloze tederheid.
Naakt en puur spon ze
zonder tijd, zonder haast, zonder gekwijl of lachje.
De rivier kroop omhoog langs haar dijen, likte
haar pubis die bloeide met donkere
ongerepte bloembladen.
In de lucht zoemden eenzame blauwe
bromvliegen. De waanzinnige weefde niet meer: vol
extase sloot ze haar ogen en het water
zuchtte.
LUISTER naar de stilte
van het mos
en de verminderde klaarte van november.
Luister naar de sneeuwjacht
die vroeg op is om je dromen van maïsbrood
en lauwe melk te brengen.
Luister naar mij: ik heb het juiste woord, datgene
dat je niet kwetst omdat het me nooit
over de lippen komt.
DE WIND SLAAT
de wind
halsstarrig
en melancholisch.
Ik kiep mijn dagen om in een spiegel
zonder achterkant en er zit
een gloeiwormpje in de lamp,
een broze en perverse waanzinnige vlinder.
Je weet niet hoezeer
je afwezigheid me pijn doet wanneer de wind
alleen maar
de wind slaat.
KADEN
Ik zal aan die oude
kade gaan zitten en zal me laten
sterven van eenzaamheid. Ik moet blijven
tot mijn ogen de kleur aannemen
van de zee,
tot je terugkeert
met je pupillen ontstoken door de maan.
Niets kan ik je aanbieden aangezien niets
mij eigendom is,
maar het recht om je te zien weerkeren,
daarvoor geef ik mijn leven.
OGENBLIKKEN
Ik heb een tijd voor alles
net als jij
vermoed ik.
Tijd voor heimwee en om de koffer
mee te slepen
waarin ik mijn bezittingen bewaar: een oud
uurwerk
twee centen van puur zilver
het schreeuwerige licht
gefilterd
van de straat
en die allerzachtste nacht,
een boek met een onleesbare handtekening.
Dat is alles. De rest van mijn leven
heb ik in het bagagedepot achtergelaten.
IK KEER TERUG
Nog kleurt de tarwe
goudgeel in mijn ogen,
de wind huilt in de binnenkant van mijn ziel
en ik beluister het gefluit in de naakte elzen van de winter.
Het is allemaal gelijk een zwerm bijen in mijn hoofd, als was ik
het leven dat me rest langs omwegen aan het verspillen.
Ten langen leste
kom ik naar je hortensia's terug,
naar onze tuin,
aan het einde van zoveel wegen
die meestal niet bijster recht waren.
Ik kom terug naar dat huis
met het warme brood op de tafel
en met de klare beken
van de lentes van toen.
DE KATHEDRAAL
Het regent op de standbeelden en de eeuwen
en de kathedraal schuilt
onder het filigraan van zijn slaperige vogels.
Iemand doorloopt snel straatjes
die in de droom van antieke lopers
liggen vervat. Hij houdt de stad in het oog
gelijk een oude koppelaarster, om te weten
of de jonge verliefden
elkaar voldoen of verkleumd op alle kwartieren
van de uren van het uurwerk paren.
Ondertussen raapt de vroege morgen de roos
van de wierook op en de donkerkleurige aroma's
die de nacht op de vooravond
van de heiligenfeesten zaaide.
Voor het ochtendgloren hoor je een ogenblik
stilte... Onder de bescherming der portieken
koert een manke duif woedend
haar onthouding.
ALTIJD AL WIST IK
dat jij het was en niet april
die zonder toelating in het halfduister
mijn vertrekken binnenviel.
Je kwam terug, veroordeelde van het licht,
liet tussen de mistletoe
je spoor van insectenpop achter
en luisterde samen met mij naar de stortbeek
regen
tussen de wilgen; later
hernam je je weg op zoek naar de getijden.
Efemeer bloeit vandaag de nopalcactus en zijn
schittering rukt de sluiers van de nacht
van voor mijn ogen,
maar niets geeft me de hartstocht
van je zangvogels terug.
DIT IS IN MIJN LEVEN
een punt op gelijke afstand van het niets en de getijden.
Aan de ene kant stapel ik de ervaring
van de jaren op, ballast
die uitsluitend mijn afdrijven beperkt.
Aan de andere, precies op de lijn die de kruising
van de dagen in tweeën verdeelt, gooit
de ouderdom van de tijd zijn blauwe vogels de lucht in
en mijn verlangens versmallen hun kruikenhals,
enge woonplaats die zich aanpast aan onderdak,
vermoeidheid,
de witte leegte
telkens naderbij.
IK VERZIN
goden zoals de steen frisse
mossen verzint als hij brandt onder de zon.
Halsstarrig tussen mijn helderheden en mijn angsten
regelmatig en dom
bezweer ik de schimpscheuten van de stilte
en tracht de vergane uren te hervatten, terwijl ik
de spiegel zijn ogen verblind.
Maar voor ieder oog dat ik verblind
vermenigvuldigt de spiegel zijn ogen met tien.
DRIEKONINGENNACHT
Doorschijnend waren ze, de sterren van januari,
het enige licht dat mijn hazenslaap wiegde
in het ontwaken van de dromen.
Nog luister ik naar de klaroenen,
de blauwe fluittoon van de nacht
en naar de drie kamelen
die zachtjes op de dageraad lopen.
En niets... De desillusie was die askleurige
kou, lang gelijk een draad, opgerold
in een ander jaar, een zure vrucht die
de morgen samendrukte.
Zelfs zó was er altijd
een vóór
en een na en een vertederde
lucht en zoveel manen en zoveel rozen
die lentes doen ontwaken.
Nu breidt het licht zich uit
naar de takken,
de naakte,
van de winter, en de herfst die nog
kleur gaf aan enkele decembermiddagen
trekt zich terug, een lege kruik gelijk,
waarin alles in de herinnering opgaat.
Hoeveel keer bleef ik treuzelend achter
bij avondval, ondergedompeld in
een ogenblik van rust,
dicht tegen de oude kar aan die haar
traagheid zuchtte in de sporen, terwijl
de ossen de achterkant van hun nek schokten
onder de schemerlate zon.
En de nacht was een verademing, eindeloos,
en de maan ontstak vol glimwormen
de rietvelden en de oever
van de rivier strekte zich uit tot aan het huis.
Nu houd ik de wacht bij slapeloze nachten,
droog gelijk steenslag tussen je vingers,
en ik keer terug naar de ontbering
van de laatste kwartieren van de maan.
Voor Sara, wegens de getallen
Ik trachtte het geheim van de getallen
te ontcijferen.
Hoeveel is tien plus tien
en waarom komt het uit dat twintig
de helft van veertig is.
Maar de nacht viel in en de merels
namen afscheid van het licht...
Toen heb ik begrepen dat tien
de appels zijn die van de
herfst neerhangen,
die, met tien andere, precies
de helft zijn van de veertig
die opeengehoopt mij passen in mijn rok.
Treinen komen aan gelijk rivieren.
Ik bekijk ze onbeweeglijk, hunkerend,
terwijl ze in de tunnel doordringen. Reus
met honderd ogen, slokt de schaduw, blind,
vogels van licht.
Boven het vuur
barst het witgloeiende zand los
in piepkleine universums. En
ik keer naar de oorsprong van de sterren terug.
Hier begint de nacht gelijk een witte syncope
die de zintuigen vertroebelt.
En Azraël smijt naar de muil van de maan
de eenentwintig gram die van mijn leven overblijven.
|
Terug naar Index
|